شیرینی های سنتی
قنادان شهرهای مختلف هر یک در پخت نوع خاصی از شیرینی مهارت دارند طوری که گوی سبقت را از رقبای خود ربوده و آن را به نام خود ثبت نموده اند.
شیرینی پزی در ایران معاصر سابقه ای دیرینه دارد. برخی از انواع شیرینی قرن هاست که در شهرهای مختلف طبخ می‌شود.
انواع کلوچه‌های سنتی خرمایی، حلوای کنجدی و رنگینک در خوزستان مرسوم است. رنگینک خرما و شیرینی پا درازی در استان بوشهر شهرت یافته است.
پخت قطاب، کیک، باقلوا، پشمک، حاجی بادام به نام مردمان یزد رقم خورده است.
کرمانشاهی‌ها به پخت شیرینی کاک، نان برنجی و نان خرمایی شُهره اند.
سوهان قم شهرت جهانی دارد.
رشته خوشکار، کلوچه فومن و نان پنجره‌ای، مشهورترین شیرینی‌هایی هستند که به نام گیلانی‌ها ثبت شده اند.
شیرینی گز، هر چند به شیرینی اصفهان مشهور است اما شیرینی بومی مردمان استان چهار محال و بختیاری می باشد که چندین قرن از زمان اولین پخت آن می گذرد.
برساق و قطاب از شیرینی های تولیدی لرستان می باشد.
نان چرخی، قطاب کرمانی و حاجی بادوم از نوع شیرینی‌هایی است که اختصاص به مردم کرمان دارد.
بشمه (بیشمه)، تاتار چورک و قاتلما از شیرینی‌های متعلق به ترکمن‌ها می باشد.
شیرازی ها شیرینی های سنتی نظیر “کاک” یا “یوخه”، تر حلوا، نان قندی، نان برنجی و شیرینی فسایی را از آن خود می دانند. مسقطی شیرازی هم زبانزد خاص و عام است.
قرابیه شیرینی مخصوص تبریزی ها می باشد. لوزی و شیرینی اتابکی به نام قزوینی ها رقم خورده است.
مردم ارومیه نیز شیرینی های سنتی مخصوص به خود را دارند و در پخت سجوق، تنور شیرینی سی یا سوت شیرینی سی، و باقلوا مهارت دارند.