میرجلال الدین حسینی ارموی، مشهور به محدث ارموی، دانشمندی فرزانه و محققی وارسته از دیار آذربایجان بود که در سال 1284 ه.ش در ارومیه چشم به جهان گشود و به سال 1358 ه.ش دار فانی را وداع گفت. پدرش از خرده مالکین بود. وی از کودکی به خواندن و نوشتن علاقه ای وافر داشت.
گلستان سعدی، صد کلمه رشید وطواط، کلیله و دمنه، و دره نادری از نخستین کتاب هایی است که حسینی ارموی به تحصیل آن ها پرداخت.
پس از اتمام آموزش های مقدماتی و فراگیری ادب فارسی، به ادبیات عرب روی آورد و علوم اسلامی را یاد گرفت. با وجود ضعف بنیه جسمانی و منع پزشکان از مطالعه زیاد، در یادگیری علم کوشا و جدی بود.
سید جلال الدین در کنار علم آموزی، کار می کرد. در دوران تحصیل، زبان فرانسه را نیز آموخت.
شور و اشتیاق زیاد به علم آموزی او را راهی مشهد کرد. در میان راه عالمان شبستر به وی پیشنهاد دادند تا مسئول حوزه علمی آن شهر شود، اما از پذیرش آن سرباز زد و به مشهد رفت.
چهار سالی را در مشهد کسب فیض نمود و پس از آن به تهران برگشت.
محدث می خواست برای ادامه تحصیل به نجف برود؛ اما استخدام در وزارت فرهنگ مانع از آن شد، لذا به تبریز رفت و در دبیرستان نظام به تدریس مشغول شد.
دانشمند فرزانه با شروع جنگ جهانی دوم از تبریز به تهران رفت و متصدی بخش نسخ خطی در کتابخانه ملی شد.
علاقه، پشتکار و جدیت فراوانِ محدث باعث شد تا در کتابخانه با کتاب و کتابخوانی بیشتر انس بگیرد و با دانشمندان نشست و برخاست نماید.
محدث همزمان با کار در کتابخانه ملی، تحصیلات دانشگاهی را در دانشکده معقول و منقول ادامه داد و مدرک دکترا گرفت. وی پس از فراغت از تحصیل، دعوت دانشکده را برای همکاری پذیرفت و به تدریس روی آورد. محمد قزوینی، سید نصرالله تقوی، و عباس اقبال آشتیانی سه تن از دوستان حسینی ارموی بودند که در کار و زندگی او بسیار تأثیر گذار بودند.
