خواجه شیراز
خواجه شمس الدین محمد شیرازی شاعر و حافظ قرآن، متخلص به حافظ و معروف به لسان الغیب از بزرگترین شاعران غزل سرای ایران و جهان به شمار می رود. سال تولد حافظ را بین سال‌های 720 تا 725 ه.ق تخمین زده اند. پدرش بهاءالدین، بازرگان و مادرش اهل کازرون بود. پس از مرگ پدر، شمس الدین کوچک نزد مادرش ماند و در سنین نوجوانی به نانوایی پرداخت. در همین دوران به علم و دانش روی آورد. بعد از تحصیل علوم، زندگی او متحول شد و در مجالس درس علمای بزرگ شیراز حاضر شد.
شاعر شیرازی مدتی به امور دولتی و دیوانی مشغول بوده است، از آن رو به وی خواجه می گفتند. مشهورترین لقب او “لسان‌الغیب” است.
حافظ بیشتر عمر خود را در شیراز سپری کرد و فقط سفری کوتاه به یزد و یک مسافرت نیمه تمام به بندر هرمز داشت.
وی در دوران زندگی خود شهره آفاق بود و اشعارش به مناطقی دور دست همچون هند نیز راه یافت.
خواجه شیراز باشکوه‌ترین، فنی‌ترین و نفیس‌ترین سروده‌های جهان را دارد.
دیوان حافظ مشتمل بر حدود 500 غزل، چند قصیده، دو مثنوی، چندین قطعه و تعدادی رباعی است. حافظ را چیره دست ترین غزل سرای زبان فارسی دانسته اند.
شاعر شیراز، غزل عارفانه مولانا و غزل عاشقانه سعدی را پیوند زده بود.
سخن پایانی: 20 مهرماه در تقویم به نام بزرگمرد شعر و ادب پارسی، خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی ثبت شده است. بزرگ غزلسرایی محبوب که در فرهنگ و ادب ایران نظیری ندارد.
