سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، شاعر شوریده حال و پرآوازه ایران می باشد که 11 دی ماه 1285 ه.ش در روستای خشکِناب بستان آباد به دنیا آمد. حاج میرآقا خشکنابی و خانم ننه، پدر و مادر این شاعر نامدار ایرانی اند. شهریار در خانواده ای ادیب دیده به جهان گشود. پدرش وکیل و اهل ادب بود. خانواده محمد حسین پرجمعیت بودند. وی پنج برادر و هفت خواهر داشت. شیوع بیماری مسری در شهر موجب شد تا دوران کودکی شاعر ایرانی در روستای اجدادی‌اش سپری شود.
شاعر نامدار تبریزی تحصیل را از خانه پدری آغاز نمود و اولین معلمانش پدر و مادرش بودند که همراه حاج اسماعیلِ امیرخیزی قرائت قرآن، ترسل و نصاب، گلستان سعدی، و غزلیات حافظ را به محمد حسین آموختند. او پس از آشنایی با دیوان حافظ به شعر و ادب روی آورد.
شهریار در مدرسه متحده تحصیلات رسمی را شروع کرد و از مدرسه فردوسی تبریز سیکل گرفت. پس از آن برای ادامه تحصیل راهی تهران شد و تحصیلات متوسطه را در دارالفنون به پایان رساند. سال 1303 ه.ش به مدرسه طب راه پیدا کرد، اما رشته پزشکی را حدود شش ماه قبل از اخذ مدرک پزشکی، به علت شکست عشقی و رویدادهای دیگر، رها نمود.
شاعر شیرین سخن، در چهار سالگی نخستین شعرش را به زبان ترکی آذربایجانی سرود.
بهجت تبریزی در قالب گوناگون شعری مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی استاد بود. اما بیشترین شهرت شعری اش در غزل بود. از غزل‌های معروف او می‌توان به “علی ای همای رحمت” و “آمدی جانم به قربانت” اشاره کرد.
مهم‌ترین آثار شهریار به زبان ترکی منظومه “حیدربابایه سلام” و منظومه “سهندیه” است که از معروف‌ترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی به شمار می‌روند.
تخلص محمدحسین بهجت تبریزی
محمدحسین بهجت تبریزی در اوایل شاعری “شیوا” تخلص می کرد اما در پی تخلص بهتری بود، لذا با دوبار تفأل به دیوان حافظ شیرازی، شهریار را برای تخلص شعری خود برگزید.
“غم غریبــــی و محنــت چو بر نمـــی تابــم
روم به شــــهر خود و شــــهریار خود باشــــم”
“دوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق ای دل
که چرخ این سکه دولت به نام شهریاران زد”
آنچه مسلم است این که شهریار مرید و شیفته حافظ بود و بر وزن غزلیات این شاعر شیرازی شعر می سرود.
عشق به قران و ائمه اطهار علیه السلام نیز از کودکی با وجود شهریار عجین شده بود، زیرا در خانواده ای مذهبی چشم به جهان گشوده بود.
